“Sesimi duyan var mı?” diye sesleniyor yerle bir olmuş binaların arasındaki enkazda arama kurtarma yapan koca yürekli insan. Sonra “sessiz olun duyuyorum bana sesleniyor. Uzattığım eli tut” diyor. Sarı dalgalı saçlı, güzel gözlü meleğe. Saatler sonra kurtarılıyor canlar.
Eksik neydi ya da ihtiyaç? Evdeki eşya mı? Beton yığının altında anneni kaybedip sen kurtarılırken, onsuz yaşanacak karşılanamayacak anne sevgisi varken bundan sonraki hayatında. Sen tek başına yaralarını sarmaya çalışırken, sağlam bir bardağın dahi kalmazken diğer tarafta eski koltuğunu yenilemeye çalışan ya da yeni bir araba almaya çalışan insanlar için hayat devam ediyor.
Canımın yarısı can çekişiyor Ege’nin incisi güzel İzmir’de yaşanan felakette hepimizin kalbi kaldı. Kayıpları, dökülen gözyaşları görünce içimiz sızlıyor bir taraftan da saatler günler sonra kurtarılan insanları görünce içimize biraz olsun su serpiyor. Yaratanın mucizeleri gerçekleşiyor şahitlik ediyoruz. Şükredilmesi gereken ne çok şeyimiz var başta aldığımız nefes olmak üzere.
CANAN COŞAR
